Nga Vittorio Sgarbi
Kritik arti

Vepra të çmuara, si gratë e tij, në aktin e puthjes me një qëndrim ëndërrimtar – dhe që do të donim t’i
preknim – edhe pse janë gra në thelbin e një materiali të fortë, por të rrumbullakëta, mikpritëse, të përsosura në feminitetin misterioz që i dëshiron ato të jenë dëshirë, mish dhe distancë arrogante. Burra që kanë bërë histori qëndrojnë me një karakter hieratik në skulpturat e Qazim Arifit, si stina e pleqërisë, të cilën skulptori shqiptar e bën të fiksuar në mençurinë e tij, dhe kurrë në dekadencë, në bronzin dhe kohën absolute të artit të tij.

Madhështore është një mbiemër që mund të përdoret jo rastësisht për të përcaktuar punën e skulptorit Arifi, duke filluar nga njohuritë e rafinuara të anatomisë njerëzore, të skalitura me mjeshtëri në secilën prej veprave të tij.

Ka një ton dramatik dhe solemn në tensionin muskulor të tipareve të figurave të tij, ku trupi dhe
shpirti janë ndalur përgjithmonë në material. Cilësia plastike e Qazim Arifit është gjithmonë e dallueshme në një stil që i lë pak hapësirë ​​imagjinatës: proporcionet dhe harmonitë janë më shumë se të respektuara në një dëshirë klasike të bazuar në një thirrje të vërtetë për artin skulpturor.

Dinjiteti njerëzor, kujtimi i fytyrave të njerëzve të famshëm në nivel global, si Papa Françesku, Barak Obama dhe Oprah Winfrey, tregojnë respekt dhe përkushtim për qenien njerëzore në figurën e tij tokësore në kujtim të veprave dhe personaliteteve që e kanë bërë jetën e tyre histori të çlirimit dhe shpëtimit shoqëror. Mjetet shprehëse të skulpturës janë për më tepër shumë më tepër një objekt sesa një pikturë. Ajo kërkon hapësirë, mund të ecësh përreth saj, ta vëzhgosh nga çdo anë dhe madje ta prekësh pa u shqetësuar se do të prishësh diçka. Është një objekt që kërkon angazhim në çdo fazë të përpunimit të tij, dhe gjithashtu më pas, kur bëhet fjalë për ta zhvendosur atë.

Piktura është një art që është në përgjithësi i arritshëm, më i lehtë për t’u praktikuar, për sa i përket përpjekjes fizike dhe përkushtimit: shumë janë piktorë autodidaktë, por për të krijuar skulptura duhet shumë studim dhe madje edhe më shumë praktikë.

Sigurisht që nuk është një art i përshtatshëm për ata që nuk janë të duruar dhe as për ata që janë të kënaqur. Guri, druri dhe bronzi janë materialet e preferuara nga Qazim Arifi për t’u dhënë formë fytyrave në të cilat nuk mund të mos njohim diçka të njohur: detaji i një vije shprehjeje, qëndrimet, shikimi dhe vizioni i përgjithshëm bëhen një pasqyrë, një moment për të parë në sytë e këtyre fytyrave të palëvizshme dhe për të perceptuar jetën e tyre, atë që kalon përmes tyre dhe atë që do të vijë, dhe që do të mbetet përgjithmonë si shëmbëlltyra e tyre e pavdekshme. Kjo është skulptura. Ky është misioni, i përmbushur në mënyrë të shkëlqyer, i Qazim Arifit.

***

(Marrë nga Katalogu i Artit: “Artisti 25”, ku skulporit Qazim Arifi i janë kushtuar gjashtë faqe)